Cofio Geraint George

Trist iawn oedd clywed am farwolaeth sydyn Geraint George. Roedd bob amser yn fraint gweld Geraint mewn cynhadledd am ei fod mor barod i gyfrannu yn Gymraeg, rhywbeth prin mewn cynadleddau mawr. Roedd ganddo'r ddawn arbennig i gyfuno gwyddoniaeth a llenyddiaeth Gymraeg. Gallai fod yn trafod rhyw fater yn ymwneud â'r amgylchedd ac yn sydyn byddai'n dyfynnu llinell o gerdd gan Gwenallt neu T.H. Parry Williams, a'r di-Gymraeg yn gwrando'n astud arno drwy eu clustffonau.
"Ac ro'n i'n arfer cael fy nhaflu ma's o'r dosbarth Cymraeg yn 'rysgol!" cyfaddefodd wrthyf unwaith.
Roedd Geraint bob amser yn llawn brwdfrydedd, boed am ddaeareg, tîm rygbi Cymru neu'r Swans, i enwi ond tri o'r pethau oedd yn tanio ei ddychymyg. Fel brodor o Gwm Tawe'n byw yng Ngwynedd, roedd Geraint yn sefyll mas, a'i acen ddeheuol yn unigryw ymhlith aelodau eraill Parc Cenedlaethol Eryri.
Rydym wedi colli sawl ffigwr blaenllaw yng Nghymru dros y flwyddyn ddiwethaf. Dwi'n weddol siwr y byddai Geraint hefyd wedi dod yn gynyddol amlwg yng Nghymru oni bai am ei farwolaeth sydyn, gynamserol.
Yn ingol, braidd, rwy'n cofio mewn un cyfarfod iddo ganmol un o sloganau Cymraeg y parciau cenedlaethol: 'Lle i enaid gael llonydd'. Yr oedd yn hoff iawn o'r slogan hwnnw. Tybed a oedd yntau hefyd yn dyheu am ryw lonyddwch nad yw'n hawdd dod o hyd iddo yn yr oes sydd ohoni.